Terugblik

Eindelijk de tijd en rust gevonden om terug te kijken op mijn reis naar Santiago . Lees hieronder mijn afsluiting van het verslag , de beweegredenen en hoe ik de reis ervaren heb .

Als ik heel eerlijk ben speelde bij mij al heel lang de vraag zou ik het kunnen? Een maand of langer zonder familie en vrienden en zou mijn lichaam het volhouden? Ook verlangde ik naar absolute rust. En dan niet voor even maar keek uit naar langere tijd zonder alles. Het leek me geweldig.                    

Mijn 50e verjaardag leek me een mooi moment om bovenstaande te gaan ondervinden.  De voorbereiding was al een feest. Dingen waar je je lang in verdiept heb aanschaffen en uitvoeren is tenslotte altijd leuk . Tijdens de voorbereiding ging er plotseling ook van alles stuk . Mijn schoenen begaven het na 15 jaar trouwe dienst . In de week voor vertrek stopte mijn telefoon met bellen . Zowel mijn nieuwe schoenen als telefoon bleken  tijdens het lopen een zegen en hebben me veel plezier bezorgd. Zelf zie ik dit als een voorbestemd geluk bij een ongeluk. Ook onderweg heeft deze voorzienigheid met verschillende keren goed geholpen.  Het beste voorbeeld hiervan is Maria , zo schijnen er meer te heten in Spanje, die me van m’n blaren afhielp. Op bevel van Hans sloot ik aan in de rij wandelaars, die door haar naar zijn voeten liet kijken. Bij het uittrekken van m’n sokken bleek er onder mijn beide hielen een grote blaar geboren te zijn. Deze hadden de tocht grondig kunnen verzieken. Niets aan doen lijdt tot ontstekingen en veel ongemak.  Na een kopje koffie en enige voorzorgsmaatregelen , zoals extra verband en iemand erop uit sturen om maandverband,  prikte en sneed ze de blaren open liet het bloed en vocht eruit lopen , ontsmette het geheel en verbond het zeer deskundig. Na 2 dagen met een stukje maandverband in de schoenen, voor extra demping, waren de voeten weer als nieuw en konden we zonder beperkingen weer doen wat we wilden. Soms zit het tegen en soms ook heel erg mee.

Vertrek en Aankomst

Met een gezonde spanning in het lijf gingen we de 22e op pad.  In de verschillende verslagen op de reisblog hebben jullie kunnen lezen hoe het ons onderweg is vergaan. Aankomen in Santiago was , als ik voor mezelf spreek, allerminst een deceptie. Een prachtige oude stad , het plein voor de kathedraal de pelgrimsmis in de kathedraal  en het volbrengen van een prachtig avontuur waren ook onvergetelijke momenten. Tijdens het rondlopen door Santiago valt het pas op hoeveel pelgrims er continue onderweg zijn. Vele blijven enkele dagen in Santiago om uit te rusten en “oude bekenden” te ontmoetten. Tijdens de laatste dag kwam bijvoorbeeld Pascalle de hoek om lopen . Een fransman met wie we samen gelopen en gegeten hebben maar na 2 weken uit het oog verloren waren. Het laatste weerzien was alsof je afscheid neemt van een bekende die je nog maar heel kort kent. Net als die 2 meiden uit Canada en Columbia met wie we de laatste dagen optrokken. Je kent elkaar nog maar kort maar door de gezamenlijk gelopen tocht zoek je elkaar op, eet met elkaar en deelt de belevenissen van de afgelopen weken. We zagen ze  als onze Caminofamilie die ons in korte tijd zeer dierbaar is geworden maar die we wellicht nooit meer zullen zien.   

Waarom ga je de Camino naar Santiago de Compostella lopen?

Kijken of we Santiago konden halen en onderweg genieten van alles wat op ons pad kwam. Niet wetende dat pelgrimeren echt iets anders is als een lange wandelvakantie. De eerste dagen voelen echt als vakantie al is het soms met hindernissen maar dat “hoort erbij”.  Het is wennen aan elkaar, het vrij zijn en aan het ritme wat pelgrims er op na houden. Na 2 weken begint het ritme van slapen, opstaan , tas pakken, wandelen, kopje koffie, eten , aankomen , tas uitpakken, tijd om na te denken,  en weer slapen gewoon te worden en voel je je er steeds meer in thuis. De onbezorgdheid slaat als een goed zittende jas om je heen die je het liefst nooit meer uit doet. Na 3 weken komt de tweestrijd naar boven . Het verlangen naar thuis , Vorina en de kids of dit heerlijke leven zonder alles wat het leven moeilijk maakt.  Rondlopen in zo’n prachtig land met alles wat je nodig hebt wat wil je nog meer.   Aan het einde van de tocht en bij thuiskomst komt de schok dat het allemaal over is. Weer terug naar het leven van voor de Camino, veel afspraken die heel leuk zijn maar ook verplichtingen met zich meebrengen. Had me nog zo voorgenomen dit te gaan veranderen . Dit schrijvende bedenk ik me dat het wel in mijn aard zal zitten om dingen snel te willen veranderen en dat 4 weken Camino nog niet genoeg waren om te leren dat veel dingen die er in lange tijd zijn ingesleten niet snel veranderd kunnen worden .  Of de gewenste veranderingen gaan lukken weet ik nog niet maar wat ik wel zeker weet is dat ik deze eerste tocht over de Camino zeker niet mijn laatste is geweest.    

Tenslotte

Zoals vaker gezegd is op vakantie gaan mooi maar thuiskomen nog mooier. Na een avontuur wat me alles gebracht heeft wat ik ervan verwachtte was dat bij mij ook zo. Op Schiphol werden we opgewacht door Vorina, Sanne en Stephan de zoon van Hans. Een hartverwarmend weerzien waar ik ondanks de mooie weken al lang naar uitkeek.  Thuis weer “gewoon” piepers, groente en stukje vlees bevielen ook heel goed. ’s Avonds met familie en buren nog even genieten van een lekkere welkomstborrel met, eindelijk weer lekkere,  taart van de bakker maakte de thuiskomst compleet.

Ten slotte zou ik graag nog het volgende willen opmerken.  De moeite die veel mensen deden om me onbezorgd op pad te kunnen laten gaan heeft me getroffen. Familieleden , vrienden en buren wil ik dan ook hierbij hartelijk bedanken .  Zij hebben het mede mogelijk gemaakt om me één van de mooiste ervaringen van de afgelopen 50 jaar mee te laten beleven. Natuurlijk kan ik hier ook niet om Hans heen met wie ik dit avontuur ben aangegaan. Onvoorstelbaar dat ik iemand zou vinden met wie 5 weken optrekken zo goed zou bevallen. Het gevoel wat we samen elke dag na afloop van de wandeling hadden zal nooit meer terug komen. 

Allemaal geweldig bedankt.